Ordo rerum
lib. 28, cap. 3-4
F-ryub
General Information
Un bifoglio in pergamena ripiegato internamente creando rimbocchi, riutilizzato come coperta del registro, in situ. Dimensioni 223 × 364 = 9 [214] × [40 (32) 115 (21) 116] 40.Testo disposto su tre colonne. 28, 30, 31 linee visibili. Rigatura a secco. Pergamena piuttosto bianca. Stato conservativo discreto, con punti di raschiatura e conseguenti lacune, alcune piegature; una macchia bruna nella colonna c. Sul dorso un’etichetta in carta con attuale segnatura e residui di un’altra etichetta cartacea sottostante.Scrittura carolina di modulo medio-piccolo. Una mano. Inchiostro nero e rosso. Nota manoscritta parzialmente coperta dall’etichetta cartacea con numero di registro, notaio e anno, sopra la colonna c (XVII sec.); nota a matita blu 16 sopra la colonna b in corrispondenza del dorso.
Current Condition
Content
-
Content Item
- Persons Autore incerto
- Text Language Latino
- Title Ordo rerum, lib. 28, cap. 3-4
-
Content Description
Trascrizione
solet / b tilis / us crescit / qua(m) ad / fuerit / ate(m) etia(m) / suram ispis / queda(m) / e da que / ctantum / n(ost)ra dum / et illa se / ere que / ntur illa /le sunt s [..2..] / t Un(…) et / me dis / ca mihi / iut mensu / p(er) eam linea(m) / s terre men / cu secreto / entie / am fidem / ne(m) virt[…]u(m) sp(…)m um [..1..] / p(re)ta[…] // cordis v(est)ri, id <est> post[quam luxuriam a carne] restringitis, etiam sup(er)flua co[gitationum rese]/care. Sequitur: / De interrogatione […] / entia et obedient […] /litate. / Interrogabo te, [et responde mihi. Tribus modis nos conditor interrogat Deus: flagellando; dura praecipiendo; aliqua nobis abscondendo. Tribus] / modis nos conditor interro[gare noster consuevit,] / cum autem flagelli district[i]on[e nos percutit,] / et quan[ta nobis insit, vel desit patientia osten]/dit: aut [quaedam quae nolumus praecipit, et] / n(ost)ram no[bis obedientiam vel inobedientiam patefacit; aut] / aliq<ua> nob(is) [occulta aperit, et aliqua abs]/condit, [et nobis mensuram humilita]tis inno[tescit nostrae. Flagello namque interrogat] / cum m[entem bene sibi per tranquillitatem] subdita[m afflictionibus pulsat, sicut idem] / Iob et la[udatur attestatione judicis, et tamen ictibus conceditur percussoris],[…]/tactum […] [ut ejus] / patienti[a tanto verius claresceret quanto] / inquisita [durius fuisset. Praecipiendo autem] / dura nos [interrogat, sicut Abraham terram suam] / nos inter […] / jubetur egredi et perge<re> quo [nesciebat,] / in montem unicum filium [ducere, et quem] / ad consolatione(m) senex ac[ceperat immolare. Cui] / nimirum ad interrogatione[m bene respondenti, id est ad jussionem obedienti dicitur:] Numq[..1..]id cognovi quia [times Deum. Vel sicut scriptum est: Tentat vos Dominus Deus vester, ut sciat si diligitis eum. Tentare quippe Dei est magnis nos jussionibus interrogare. Scire quoque ejus est nostram obedientiam nosse nos facere. Aperiendo vero nobis quaedam, atque claudendo quaedam nos interrogat Deus, sicut per Psalmistam dicitur: Palpebrae ejus interrogant filios hominum. Palpebris quippe apertis cernimus, clausis nihil videmus. Quid ergo palpebras Dei, nisi ejus judicia accipimus? Quae juxta aliquid clauduntur hominibus, et juxta aliquid reserantur, ut homines qui se nesciunt sibimetipsis innotescant, quatenus dum quaedam intelligendo comprehendunt, quaedam vero cognoscere omnino non possunt, eorum corda sese latenter inquirant, si illos divina judicia vel clausa non stimulant, vel aperta non inflant. Hac enim interrogatione Paulus probatus est, qui post perceptam internam sapientiam, post aperta claustra paradisi, post ascensum tertii coeli, post supernae locutionis mysteria, adhuc dicit: Ego me non arbitror comprehendisse. Et rursum: Ego sum minimus apostolorum, qui non sum dignus vocari apostolus. Et rursum: Non quia sufficientes sumus aliquid cogitare a nobis, quasi ex nobis; sed sufficientia nostra ex Deo est. Apertis ergo palpebris Dei interrogatus Paulus recte respondit, qui et superna secreta attigit, et tamen in humilitate cordis sublimiter stetit. Qui rursum cum secreta Dei judicia de repulsione Judaeorum et] // gentium vocatione discuteret, atq(ue) / ad ea p(er)venire non posset, quasi clausis D(e)i / palpebris interrogatus est. Sed rectum / valde respondit sum reddidit, qui D(e)o / se in ipsa sua ignorantia scienter cla[…], / dicens: O altitudo divitiarum / sapientiae et scientie D(e)i, quam inconp(re)hen/sibilia sunt iudicia eius, et investiga/[biles viae ejus! Quis eni]m cognovit sensu(m) / [Domini, aut quis consiliarius ejus] fuit? Ecce eni(m) / [absconsis mysteriis quasi clau]sis palpebris / [inquisitus placita ac rec]ta respondit, / [qui secreti aditum pulsan]s, quia p(er) cogni/[tionem intromitti ad in]teriora non / [valuit, per confessionem ante ian[ua]s humilis / [stetit; et quod intus compre]hendere / [non potuit, foris timendo l]audavit. Un(de) / [nunc quoque beatus Job post int]errogatione(m) / [verberis discutitur interro]gatione ser/[monis, ut quae sint superna con]sideret; que / [dum minime comprehend]it, ad semetipsu(m) / [redeat, et quam sit juxta n]ihillum in sup(er)/[no](rum) comparatione cognoscat. Audiat / itaq(ue): Interrogabo te, et responde mihi. / [Ac si] ap(er)tius dicatur: Verbis meis ad sublimia / [con]sideranda te excito, et dum ea qu(ae) sup(er) / [te sun]t nescire te p(er)spicis, tibimetipsi te / [not]iorem reddo. Tunc enim mihi vere / [respondes, si quae ignoras] intelligis. Seq[ui]tur