Gregorius Magnus, Moralia
lib. 3, cap. 25-27
F-81fh
General Information
Un bifoglio in pergamena ripiegato internamente creando rimbocchi, riutilizzato come coperta del registro, in situ. Dimensioni 216 × 343 = [175] 41 × [30 (43) 81 (53) 109] 27. Testo disposto su tre colonne. 25, 25 e 24 linee visibili. Rigatura a secco. Pergamena gialla imbrunita. Stato conservativo cattivo, con un foro consistente sul dorso che genera una lacuna nella colonna b; alcune piegature; macchie di inchiostro e macchie brune; un ritaglio nella colonna c che ha causato la perdita di una linea. Sul dorso un’etichetta in carta, molto compromessa e in parte caduta, con attuale segnatura; dorso compensato con un altro frammento di pergamena di XI sec. e con uno a stampa; margine inferiore del piatto posteriore e margine destro del piatto anteriore rinforzati con due lacerti in pergamena con scrittura di XIII-XIV sec.; sul piatto posteriore rettangolo pergamenaceo che riporta alcuni segni manoscritti, utilizzato come sostegno.Scrittura carolina di modulo medio-piccolo. Una mano. Inchiostro marrone.Nota manoscritta parzialmente coperta dall’etichetta cartacea con numero di registro, notaio e anno, sopra la colonna b (XVII sec.); nota manoscritta con indicazione degli anni 1658 1659 nel margine inferiore (XVII sec).
Current Condition
Content
-
Content Item
- Persons Gregorio Magno
- Text Language Latino
- Title Moralia, lib. 3, cap. 25-27
-
Content Description
Trascrizione
m / d sups / a(m) n / o cu / ste dis / at q(uo)d / bus / p(er) om(n)ia / io d (i)g(itur) / dicitur / r q(…) / fflicuts / ubi go / nisi / tio qui / debita / suos / metip / rustra / se [..1..]uide(m) / eat(ur) / atan / heabo / mitie // cat(ur) recte q(uo)d am[ici] qui veni[unt vestes rum]/pant. Ruptis aute(m) v[estibus corpus ostenditur,] / q(ui)a sepe scissis sequacib(us), mal[itia eorum cogitatio]/nes aperit(ur); ut discordie dol[os patefaciat,] / quos gravis prius concordiae [culpa claude]/bat. Mulvere(m) vero in coelu(m) sup(er) cap[ita spargunt.] / Quip per pulvere(m), nisi ter[rena intelligen]/tia? [quid per caput, nisi hoc, quod principa]/le n(ost)r[um est, mens videlicet, designatur? Quid] / p(er) coel[um, nisi praeceptum supernae locutionis ex]/pri[mitur? Pulverem ergo super caput in coelum] / a sp(er)g[ere, est saeculari intellectu mentem corrum]pere, [et de verbis coelestibus terrena sentire.] / Div[ina autem verba plus discutiunt ple]/rum[que, quam capiunt. Super capita igitur pulvorem] / spar[gunt, quia in praeceptis Dei per terrenam] / inte[lligentiam ultra suarum mentium vires enituntur.] / Eed[eruntque cum eo in terra septem diebus et septem noc]/tib(us). [Per fictam humilitatem persuadere tentant superba. In die quae videmus agnoscimus; in nocte] / aut[em, aut caecitate nil cernimus, aut dubietate] / cal[igamus. Per diem itaque intelligentia, per] / noc[tem vero ignorantia designatur. Septe]/nario aute(m) numero sum(m)a // [universitatis exprimitur. Unde et non amplius, quam diebus septem, omne hoc tempus transitorium consummatur. Quid est ergo, quod amici beati Job consedere ei septem diebus et septem noctibus referuntur, nisi quod haeretici, vel in his in quibus verum lumen intelligunt, vel in his in quibus ignorantiae tenebras patiuntur, quasi infirmanti sanctae Ecclesiae se condescendere simulant, eique sub blandimentorum specie, dolos deceptionis parant? Et quamvis vel in his quae intelligunt, vel in his quae intelligere non possunt, elationis typo turgidi, magnos se apud semetipsos existimant, nonnunquam tamen sanctae Ecclesiae specie tenus inclinant; et dum verba molliunt, virus infundunt. In terra ergo consedere, est aliquid de imagine humilitatis ostendere; ut dum humilia exhibent, persuadeant superba quae docent. Nobiscum in terra sedent cum de incarnatione nobiscum consentiunt. Potest vero per terram ipsa etiam Mediatoris incarnatio designari. Unde et ad Israel dicitur: Altare de terra facietis mihi. Altare enim de terra Deo facere, est in incarnationem Mediatoris sperare. Tunc quippe a Deo munus nostrum accipitur, quando in hoc altari nostra humilitas, id est, super Dominicae incarnationis fidem, posuerit quidquid operatur. In altari ergo de terra oblatum munus ponimus, si actus nostros Dominicae incarnationis fide solidamus. Sed sunt nonnulli haeretici qui factam Mediatoris incarnationem non denegant, sed aut de divinitate quam est aliter aestimant, aut in ipsa a nobis incarnationis qualitate discordant. Qui ergo veram nobiscum incarnationem Redemptoris perhibent, quasi cum Job in terra pariter sedent. Septem vero diebus et septem noctibus in terra consedere describuntur, quia vel in hoc quod aliquid de plenitudine veritatis intelligunt, vel in hoc quod suae stultitiae teneb]ris excecantur, incarnationis misteriu(m) ne/[gar]e n(on) pos(s)u(n)t. Cu(m) beato ergo Iob in t(er)ra sedere, e(st) / [veram] Rede(m)ptoris carne(m) cu(m) s(an)c(t)a Eccl(esi)a credere. [Mutis amici, contradicentibus fiunt adversarii. A]liquando vero - De contumeliis / heretici contra nos etia(m) suppliciis seviunt, / [ali]q(ua)ndo no(s) solis verb(is) insecunt(ur), aliq(uan)do lases/[su]nt, aliq(uan)do aut(em), si no(s) tacendo videant, q(ui)e/[scu]nt; et muti<s> amici sunt, loquentib(us) adv/[ersantur.] Unde qui<a> beatus Iob necdu(m) ad illo(s) aliq(ui)d / [disserens dixerat, recte subjun]gi(tur): Et nemo / [loquebatur ei verbum. Tacentes] eni(m) adversarios / [habemus, si verae fidei filios praedi]cando generare / [negligimus. Si autem recta loqui] i(n)cipim(us), grave(s) mox / [contumelias ex eorum respons]ione sentim(us); / [protinus in adversitatem prosiliunt,] et contra nos in / [vocem doloris erumpunt, quia vid]elicet metuunt / [ne corda, quae in infimis pond]u(s) stultitie ad/[gravat, ad altum vox recta lo]quente(s) trahat. / [Quia ergo, ut diximus, mutos n]os adversarii / [diligunt, loquentes oderunt, r]ecte apud tacen/[tem Job dicitur: Nemo loqueb]at(ur) ei verbu(m). / [Quandoque silere coguntur haeretici. --Nonnunquam tamen cum per torporem in]ertie f